Waar stonden we? 1x dik op ons doos tegen Herne, 1x gelijk tegen Merchtem. En 2 backstabbers in de ploeg. Niet goed dus!
De eerstvolgende wedstrijd was tegen Ronse, nooit een leuke verplaatsing. Goeie spelers, ver rijden, … de gekende excuses. Onze 2 backstabbers staken hun beider messen nog een centimetertje dieper, dus we moesten een beroep doen op Michael. Nu bleek dat de enige die op niveau was, onze invaller te zijn. Hij won al zijn matchen, de rest bakte er niks van. 5-3 op ons oren. Een 1 op 6 was dus ons deel, absoluut niet goed. En we zagen de degradatie al opdoemen.
Midden februari mochten we dan tegen Opwijk, een ploeg waarvan we voor het seizoen zeiden dat we die absoluut moesten kloppen. En nu moest het zeker. Backstabbers Nils en Vincent trokken hun messen terug en deden eindelijk ’s mee. En wat bleek? Hun komst was absoluut een meerwaarde en we wonnen dan ook verdiend met 5-3. Nils bleek zijn standvastige zelf, Vincent toonde zijn technische vaardigheden tegen een tegenstander die hem verbaal en absoluut onnodig probeerde af te troeven, en Lens, Cedric en Bjorn zagen dat het goed was. De eerste winst was een feit!
De volgende match bracht ons naar Sint-Niklaas, nog een te winnen match. Hier sloeg het noodlot toe. Lens sprong omhoog, dacht tegen 250 per uur te smashen, deed dat ook, maar kwam neer en de gewrichtsbanden van zijn knie gingen ook tegen 250 per uur af. Einde seizoen voor Lens, en een mokerslag voor de ploeg. We waren even verdwaasd, maar rechtten toch nog onze rug in die wedstrijd. En opnieuw konden we winnen.
Dan was Pluimplukkers aan de beurt, ook nooit een makkelijke tegenstander. Maar die jongens hadden wat last van vanalles, en lieten dat ook hardop blijken (het net, de shuttles, de vloer, de cafétaria, hun racket, Bjorn zijn smashes, het badminton an sich, het fluiten van de vogeltjes, …). Uiteindelijk wonnen wij weer, 5-3. Met een 6 op 6 knokten we ons van de allerlaatste plaats naar de 2de plaats op het einde van de heenronde. Wat in het begin volledig fout liep, viel opeens op zijn plaats.
De terugronde begon dan weer met een wedstrijd tegen Herne, en weer werden we van het kastje naar de muur gespeeld. Niks aan te doen, een verdiende kampioen.
De week nadien stond Merchtem op het menu. Zij zaten in vieze papieren, wij konden het behoud bijna verzekeren. Cedric moest er een beetje inkomen na een schouderblessure en die week niet gespeeld te hebben, maar daarna liep alles van een leien dakje, al zaten er een paar spannende matchen tussen. Uiteindelijk wonnen we oververdiend met 2-6 en deden we een geweldige zaak in het klassement.
Verleden week speelden we dan de thuismatch tegen Ronse. Op voorhand hadden we iets van: “Bof, als die voltallig zijn, met Seppe en Arno, pakken we er toch niks tegen, dus niks moet, alles mag.” Bleek dat Seppe zijn kat stuurde, en ze dus niet voltallig waren. Bjorn en Cedric klampten zich vast aan vanalles en nog wat en konden een dubbel winnen en ook Nils en Vincent deden dat. 4-4 en een onverhoopt puntje! En we stonden nog steeds 2de.
Dit weekend speelden Merchtem en Mintons gelijk, waardoor al zeker Merchtem niet meer naast of over ons kan springen. En vanavond (maandag 31/03) spelen Ronse en Opwijk tegen elkaar. Als Ronse weet te winnen (thuis), dan is het behoud sowieso verzekerd, en dat was voor het seizoen toch het objectief. Maar eigenlijk moeten we nu elke wedstrijd als een trotse 2de aanvangen en voluit voor winst gaan. Aan Herne valt dit seizoen toch niks te doen, ‘best of the rest’ is in deze reeks dus absoluut geen schande en daar zullen we dan ook voor spelen!
0 reacties:
Een reactie posten