Vruchtbaar weekend voor heren 2

Dit weekend moesten we door een speling van het kalenderlot twee maal aantreden in de competitie. Op vrijdag stond een verplaatsing naar Buggenhout, de voorlaatste in de stand, op het programma. Zondag moesten we het thuis opnemen tegen de leider van 1e provinciale: Wit Wit Ronse.

Over de vrijdagavond in Biggenhaat kunnen we vrij kort zijn. 0-8 winst, slechts 1 maal setverlies (Lens! Alstublieft hé!), een korte ontmoeting. Jan Guns hielp ons opnieuw uit de penarie vanwege de rugblessure van Cedric en een verhinderde Bart. Door de onbeschikbaarheid van een aantal spelers bij Buggenhout, traden ze onder andere aan met een D-speler. Niettemin was de betrachting van dit weekend om 4 punten binnen te halen, dus mochten we alvast geen steekjes laten vallen in Buggenhout. De 4 dubbels werden vlotjes in 2 sets gewonnen, ook al was daar bij sommigen een diepe Mariaanse kreun voor nodig om de tegenstand de slappe lach te doen krijgen. Een tactiek als een ander! De enkelpartijen gingen nadien ook allemaal relatief vlot naar Oudegem, alleen Lens had er 3 sets voor nodig. Maar dat was niet meer dan een schoonheidsfoutje.

Zondag was het immers andere koek, hadden we vrijdag al tegen mekaar gezegd. Wilden we onszelf nog een kansje geven in de titelstrijd, dan deden we er best aan om de winst te pakken thuis tegen leider Ronse. Een andere Oudegemse sportclub gaf ons alvast de nodige inspiratie. De dames van Volleyclub Oudegem hadden in de namiddag de beker van België binnengerijfd in de Antwerpse Lotto Arena! En dat de ontlading bij de speelsters en supporters groot was op het feestje achteraf in de Oudegemse sporthal, was te merken aan de braadworst-, bier- en muffe caféwalm die in de inkomhal van de sporthal hing. Net geen carnavalgeur. Steviger nog, de dj hield alvast geen rekening met de geluidsnormen van Schauvliege, ook niet in de sporthal die voor een deel omgetoverd was tot café en dansvloer met bijhorende geluidsinstallatie. Opwarmen met Willy Sommers door de oren knallend, het heeft wel iets.

Wij waren op luid fuifje voorbereid, we hoopten dat de mannen van Ronse wat onder de indruk zouden zijn van de omstandigheden, maar de groene schermen van de sporthal ontnamen ons echter het zicht op het visuele spektakel van lallende zatte mannen zwalpend rond hevig dansende volleybaldames. Ja, waarom kom je anders voor een damesvolleybalploeg supporteren, hoorde we ze denken. De heren van Ronse werden niet afgeleid, maar wij ook niet. En het lawaai… tja, dan doe je maar alsof je in een volgepakt Wembley de finale van de Olympische Spelen speelt met een tribune vol luidruchtige Maleisiërs. Niet dat het echt hielp, maar toch.

Deze keer was het een andere Jan die kwam invallen in onze ploeg: Jan Verwaeren. Zo stond er toch een beetje een old-skool-Heren-2-team op de baan. Maar toch vooral een team dat onmiddellijk in vorm bleek te zijn. Jan en Bjorn namen het op tegen Glenn en Seppe. Op papier een evenwichtige match maar in de praktijk lag Oudegem duidelijk boven. Zo werd al snel een eerste puntje binnengehaald. Lens en ik gaven partij aan Pieter en Dimitri. Leuke match met leuke rally’s in een mix van Jupilerdampen en Gangnam-style galm. Het vizier stond redelijk scherp en de aanvalstactiek zat goed, waardoor we in 2 sets het laken naar ons toe konden trekken. Nadien mochten Lens en Bjorn nog eens een duo vormen en dat ging zoals verwacht uitstekend. Jan en ik kwamen tegenover Seppe en Pieter te staan. Waar we de eerste set nog op ons oren kregen, kreeg Ronse in de 2e set van het zelfde koekje een deeg. Een badmintonwet zegt dan dat het spannend wordt in de 3e set. Ondanks een 20-18 voorsprong konden we de wedstrijd niet afmaken en verloren we met 23-25. Maar voor een 3-1 voorsprong na de dubbels zouden we alvast getekend hebben.

Ondertussen was de x-side van de volleybal al volledig in de cafetaria gedoken om nog wat verder in de nevelen der alcohol te duiken, hopelijk met een dagje congé achter de hand. De winning mood zat er ondertussen ook goed in bij ons, want Heren 4 dat tegelijkertijd een degradatietopper speelde tegen Mintons, had ondertussen de 5 nodige punten al binnengehaald. Lens mocht het opnemen tegen Dimitri, een smasher tegen een stofzuiger. Veel geloop en drie keer het punt maken, maar Lens deed het wel. Mooie winst in 2 sets. Ondertussen was Bjorn ook van start gegaan tegen Mathieu Dekeyser, de beenhouwer tegen de beenhouwerszoon, onder de volle aandacht van het publiek op center court. Ideaal voor Maria dus. Het werd ook een typische luidruchtige Bjorn-match, met bijhorende kreunen, huppelpasjes en mokerslagen van smashes. Maar dat zou enkel de aandacht ervan afleiden dat Bjorn echt wel een goeie wedstrijd speelde. Lange rally’s tot het gaatje! De verlengingen in de 3e set werden winnend afgesloten.

5-1 voorsprong, doel bereikt! Jan en ik mochten nog voor de wazige ogen van het cafetariapubliek nog een wedstrijdje voor de eer spelen. Jan had het niet makkelijk tegen Seppe die heel degelijk de rally’s uitspeelde. Beide sets waren kopieën van mekaar waar ondanks degelijk spel van Jan, Seppe steeds de bovenhand had. Ook ik had het lastig tegen Pieter in de 1e set. Het tempo lag iets te hoog en ik werd een beetje van het kastje naar de muur gespeeld. In de 2e set ging het wat beter, Pieter liet wat steken vallen en ik maakte wat minder fouten. Het kwam dus tot een derde set waar ik al snel een kleine voorsprong kon bemachtigen en vasthouden. De match werd winnend afgesloten, maar ik weet niet of dat ook het geval zou geweest zijn mocht het nog om de knikkers gegaan zijn. We lieten het in ieder geval niet aan ons hart komen, winnen is winnen!

Tussen het feestgewoel hebben we ons niet meer gesmeten, maar we konden wel onze broodjes nuttigen met zicht op. Op het sporadische onverstaanbare gelal van een onbekende mannelijke supporter uit het deurgat van de sporthal na, was het daar op de sporthalvloer nog best rustig. Rond 1u vonden de laatste badmintonners het genoeg en gingen huiswaarts, want: meiren weirken. De 40 nog aanwezige volleyballers waren die laatste zinsnede ondertussen al helemaal vergeten en gingen nog verder op in de waan van de nacht. Als ploeg gingen we met een geweldig goed gevoel naar huis. Na een valse start in het begin van het seizoen, dat heel grijs beloofde te worden (geen kampioensstrijd en geen degradatiestress), kunnen we nu het seizoen terug wat kleur in blazen. Dat op zich is al reden genoeg voor een smile op ons gezicht.

Nils